Φέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια από την έναρξη της προσπάθειας των σεβαστών προγόνων μας για υδροδότηση του χωριού με υδραγωγείο. Ένα έργο ζωτικής σημασίας και πολύ δύσκολο για τα δεδομένα της εποχής εκείνης. Ήταν το 1920 όταν ανέλαβε ο Χαράλαμπος Ι. Ταλούμης (1883 -1957, φωτογραφία, βλ. γενεαλογικά στοιχεία…) την προεδρία της Κοινότητας Μουλατσίου για να εργαστεί, επικεφαλής του συμβουλίου και των κατοίκων του χωριού ώστε να λυθεί το πρόβλημα της λειψυδρίας του χωριού μας, που κατά την απογραφή του 1920 είχε 798 κατοίκους.
Η υδροδότηση του χωριού μας με σωληνοαγωγό, είναι από τα πρώτα έργα υδροδότησης που έγιναν σε χωριό, ή και σε μεγαλύτερες πόλεις την εποχή εκείνη, στα άλλα χωριά του τέως δήμου Τρικολώνων, όπως η Στεμνίτσα, εκεί η ύδρευση ήταν πολύ ποιο διαφορετική και εύκολη, γιατί διέθετε πηγές- βρύσες, μέσα στο χωριό, αλλά κυρίως είχε την μεγάλη πηγή, τη «Μάνα του Νερού» λίγο πιο ψηλά από το μοναστήρι της Ζωοδόχου πηγής, κοντά στο χωριό. Τα άλλα χωριά είχαν κυρίως πηγάδια, είτε μέσα στο οικισμό είτε λίγο πιο έξω, όπως το δικό μας, σε ορισμένα υπήρχαν μικρές πηγές, οι λεγόμενες βρυσούλες είναι χαρακτηριστικό, ότι από το Κακόρεμα μέχρι και τη Μεγαλόπολη δεν υπάρχουν αξιόλογες πηγές.
Μια βρυσούλα κάτω από τη Σύρνα και πηγάδια πάνω στο «Γασούνη», μια μικρή πηγή πάνω από το Ψάρι, πιο χαμηλά μια βρύση η Ψαρόβρυση με λίγο νεράκι, τόση η αγωνία των ανθρώπων που πήρε απόφαση το εκεί κοινοτικό συμβούλιο και έκοψε τον μεγάλο πλάτανο που της έδινε βαθύ ίσκιο, γιατί θεωρούσαν ότι ο πλάτανος μειώνει το νερό της βρύσης η βρύση και το πηγάδι στην Αγία Μαρίνα στο Παλαμάρι, καθώς και αρκετά πηγάδια στους πρόποδες του Παλαμαριού στη θέση «Βαρκά»,τα πηγάδια στον κάμπο της Παύλιας και μια μικρή βρύση στο ρέμα μετά το Παλιομοίρι. Στον τροφοδότη αμπελώνα και αργότερα ελαιώνα της περιοχής μας το «Βιδώνι», που τότε κατά κύριο λόγο ήταν ιδιοκτησίας κατοίκων Στεμνίτσας, δεν υπήρχε καθόλου νερό η απόλυτη ξεραΐλα, για να ραντίσουν τα αμπέλια, κουβάλαγαν νερό με τις βαρέλες, όσο δεν έβρισκαν στα πολίμια από τις βροχές, η έλλειψη αυτή ανάγκασε τον τότε δήμαρχο Ανάργυρο Φατούρο το 1910 και το δημοτικό συμβούλιο, του παλαιού δήμου Τρικολώνων, να ανοίξει μεγάλο δημοτικό πηγάδι, απέναντι από το λιοτρίβι του Μπούρα στο Βοδίνο, πηγάδι που υπάρχει και σήμερα, δυστυχώς κατακρεουργημένο σήμερα, από βέβηλους που για να φτιάξουν κάτι στο σπίτι τους, πήγαν και έκλεψαν τα ωραία πελεκητά αγκωνάρια από τα χείλη του.
Στο χωριό μας μοναδική πηγή υδροδότησης ήταν τα πηγάδια, μεγάλη ανάγκη σε νερό οδήγησαν τα πρώτο κοινοτικό συμβούλιο το 1917 να ανοίξει και άλλο πηγάδι πέμπτο στη σειρά, το λεγόμενο καινούργιο, ποιο έξω από το χωριό κάποιες μικρές βρυσούλες, εξυπηρετούσαν τους ιδιοκτήτες των εκεί κτημάτων, οι πηγούλες αυτές δεν είχαν νερό όλο το χρόνο, το καλοκαίρι στέρευαν, αυτές ήταν, στη Βερβίτσα, στη θέση «Λεύκα» έβγαζε καλό νερό σχεδόν όλο το χρόνο εκεί δίπλα υπήρχε και πηγάδι με μαγγάνι, σήμερα είναι χαμένη μέσα στα βάτα βγάζει λίγο νερό που στερεύει το καλοκαίρι, επίσης στη Βερβίτσα στη θέση «Δάφνη» έβγαζε λίγο νερό, πιο πέρα στα «Παπαθοδωραίικα χαμηλά στο «κεραμίδι» εκεί που σήμερα έχει ελιές ο Αργυρής Ηλ. Αδριανός υπάρχει πηγή που βγάζει λίγο νερό όλο το χρόνο, για την καλύτερη διαχείριση εκεί είχαν φτιάξει μια στέρνα που υπάρχει ακόμα, ποιο πέρα είναι οι δυο πηγές, μια στον πλάτανο στου «Χαρατσάρι» όπου σε παρακείμενο οίκημα για πολλά χρόνια λειτουργούσε τυροκομείο από τον Ηρακλή Παπαντωνίου και μετά απ΄ τον Χαράλαμπο Ταλούμη, η άλλη στο εκκλησάκι των αγίων Θεοδώρων και εδώ υπάρχει στέρνα για τη συλλογή νερού άλλη πηγή σε εκείνη την περιοχή ήταν μια πολύ μικρή στο ρέμα στου« Μπαρή» στη θέση «Κλήμα», άλλες πηγές ήταν κατά μήκος του Κακορέμματος και μετά από την πηγή που υδροδοτείτε το χωριό μας, ήταν μια στο «Μαυρολιθάρι» μια στου «Σαμαρούχα» και μια πιο πάνω από το γεφύρι στου «Παπαδήμου» αυτή την πηγή την έπαιρνε με αυτοσχέδιο αυλάκι και πότιζε το περιβόλι του ο Τσιάπας από τον Ατσίχωλο, που είχε περιβόλι μετά τη διασταύρωση του δρόμου προς αρχαία Γόρτυνα και μοναστήρι στα αριστερά.
Μετά από αυτές τις βρυσούλες, ο κόσμος έβρισκε άφθονο νερό στο Λούσιο σε διάφορα σημεία πρόσβασης, ανάλογα που εξυπηρετούσε του κατοίκους, κυρίως τους ξωμάχους γεωργούς και κτηνοτρόφους, αλλά και τις νοικοκυρές του χωριού μας που φόρτωναν στα ζώα το καζάνι και τα ρούχα και πήγαιναν στην ακροποταμιά, έβαζαν το καζάνι πάνω σε τρις πέτρες το γέμιζαν νερό και άναβαν φωτιά για να ζεσταθεί να πλύνουν τα ρούχα του σπιτιού, χαλά, κουρελούδες παντανίες, κουβέρτες, άλλες φόρες έπλεναν τα μαλλιά των προβάτων και των γιδιών, για να τα επεξεργαστούν και να τα υφάνουν στον αργαλειό, εκεί στην ακροποταμιά και με το νερό του Λούσιου έβραζαν και μούλιαζαν το σπάρτο για να εξαγάγουν το νήμα του για να υφάνουν τα απαραίτητα.
Αξίζει να σημειωθεί ότι την όχθη του Λούσιου από τη μεριά του χωριού μας την διέτρεχαν και τα αυλάκια των μύλων, τα μυλάαυλακα, όπου έβρισκες νερό, κάτω από αυτά υπήρχαν περιβόλια με πλούσια παραγωγή, καθώς εκτός από το άφθονο νερό βοηθούσε και το χαμηλό ζεστό υψόμετρο. Τα αυλάκια αυτά ήταν τρία, το μυλαύλακο του μύλου του «Τσεκούρα»που λειτουργούσε μέχρι το 1980, μετά εγκαταλείφτηκε και έχει υποστεί προσχώσεις, το μυλαύλακο του μύλου του« Πασκευού» εγκαταλειμμένο πριν το 1940 και ένα μεγάλο αυλάκι που άρχιζε κάτω από το «Μανιταρόκαμπο» και κατέληγε στα χωράφια της Καρύταινας στη θέση «Λιαπαίικα», το αυλάκι αυτό ήταν χτιστό πέτρινο και στη διαδρομή του όπου χρειαζόταν, είχαν κατασκευαστεί γεφύρια-καναλια, σήμερα δεν φαίνετε πουθενά είναι χαμένο μέσα στην πυκνή βλάστηση και έχει υποστεί ολική πρόσχωση, η πληροφορίες λένε ότι πρόκειται για έργο που έγινε επί εποχής βυζαντινής αυτοκρατορίας.
Μεγάλη πηγή με καθαρό νερό είχε μια πηγή στη θέση «Χελόβρυση», που ήταν στο ύψος περίπου απέναντι από τη μονή Καλαμίου, στην περιοχή της« Βερβίτσας» πιο κάτω από τη θέση «Σκάλα», αυτή η πηγή χυνόταν στο Λούσιο, όπως λέει και το όνομα της, είχε χέλια, προπολεμικά εκεί γύρω στο 1930 όπως μαρτυρούν οι παλαιότεροι, έγινε καθίζηση του εδάφους και το νερό χάθηκε.
Στη νότια πλευρά του χωριού, εκεί που σήμερα αναπτύσσετε ο μεγάλος αμπελώνας της οικογένειας Γιάννη Φασουλή, ήταν ένα πηγάδι του Πάνου Μπαρμπαλιά και πιο κάτω η «Κεφαλόβρυση», εκεί οι κάτοικοι των χωριών που είχαν κτήματα και κοπάδια ξεδίψαγαν, αν και μερικές φόρες τα καλοκαίρια στέρευε.
Καθημερινός λοιπόν ο αγώνας για το νερό στο χωριό μας, αν σκεφτούμε ότι οι άνδρες έφευγαν στις δουλειές, στα χωράφια στην βόσκηση των κοπαδιών μια δουλεία και αυτή πολύ δύσκολη, γιατί όλος ο τόπος ήταν σπαρμένος, οι τσοπάνηδες δε στέκονταν καθόλου για να αποφύγουν ζημιές σε καλλιέργειες, μου έλεγε ο Πατέρας μου για αυτό, ότι για να εμποδίσουν τα ζωντανά να μπουν σε σπαρμένα χωράφια, οι τσοπάνηδες πετούσαν αμέτρητες πέτρες την ημέρα.
Οι γυναίκες κυρίως και τα μεγάλα παιδιά ήταν επιφορτισμένοι με το να βγάλουν νερό από τα πηγάδια και να το κουβαλήσουν στο σπίτι τους, με τη βαριά ξύλινη βαρέλα να πληγιάζει την πλάτη τους, αδιάψευστος μάρτυρας, αυτής της κοπιώδους καθημερινότητας, οι αυλακιές απ΄ τις τριχιές στα πέτρινα χείλη των πηγαδιών σήμερα.
Το μαρτύριο όμως ήταν οι καλοκαιρινοί μήνες που τα πηγάδια είχαν πια λίγο νερό, πάλι τότε έπρεπε να γεμίσουν τη βαρέλα, για να μην αναγκαστούν να φτάσουν στο ποτάμι, μου έλεγε η Μακαρίτισσα η Γιαγιά μου η Χριστίνα, που είχε γεννηθεί το 1910, ότι η Μάνα της την έδενε με το σχοινί 7-8 χρόνων παιδί και την κατέβαζε μέσα στο πηγάδι, για να πιάσει με το κύπελλο το νερό και να γέμιση την τέσα, να την τραβήξει πάνω να γεμίσει την βαρέλα, γιατί δεν είχε νερό δεν έπιανε να γεμίσει η τέσα, αφού γέμιζε η βαρέλα τραβούσε πάλι το παιδί, και το έβγαζε από το πηγάδι και δεν ήταν μόνο η Γιαγιά μου που πέρναγε αυτή τη δοκιμασία, τα περισσότερα παιδιά του χωριού έμπαιναν σε αυτή την περιπέτεια ειδικά τα πολύ αδύνατα.Με τις βροχές ήταν καλύτερη η κατάσταση γιατί μάζευαν νερό για τη λάτρα από τους ρέχτες.
Ίσως αυτήν την εικόνα να είδε ο Χαράλαμπος Ταλούμης και να έβαλε στόχο ως πρόεδρος της κοινότητας το 1920, να έρθει νερό στο χωριό. Όπως μας έλεγε ο Μακαρίτης Γιάννης Χαρ. Λυκογιάννης, που είχε γεννηθεί το 1904, με την πρόταση του στο κοινοτικό συμβούλιο και στο χωριό, για να ξεκινήσουν οι εργασίες για να έρθει το νερό στο χωριό, ο πρόεδρος Χαράλαμπος Ταλούμης είχε στο πλευρό του τις γυναίκες του χωριού, που ήθελαν να γλυτώσουν από το μαρτύριο του γεμίσματος της βαρέλας, αλλά και για να εχουν άφθονο νερό για την καθαριότητα του σπιτιού. Μετέπειτα οι γυναίκες του χωριού μας και αφού ήρθε το νερό στο χωριό, για να τον ευχαριστήσουν για το καλό που τους έκανε, όταν τον συναντούσαν σε γιορτές και πανηγύρια του έλεγαν, ΄΄ Γεια σου Χαράλαμπε δερβίση, που μας έφερες τη βρύση ΄΄. Μας έλεγε επίσης, ο αείμνηστος Γιάννης Λυκογιάννης, ότι δεν ήταν εύκολη η έναρξη των εργασιών, γιατί υπήρχαν και άλλες γνώμες κυρίως από εκείνους που δεν πίστευαν στην επίτευξη του έργου. Ευτυχώς η ανάγκη των προγόνων μας για μια καλύτερη ζωή τους όπλισε με δύναμη και έφεραν τον πολιτισμό στα σπίτια μας.
Ο Πρόεδρος μπροστάρης στο έργο, με σκέψη μεθοδικότητα και αποφασιστικότητα, είχε δίπλα του βοηθούς πάντα, τον Χρηστό Δούσμουρα και τον Γιάννη Τσερώνη για τις δύσκολες αποστολές, είχε το Βασίλη Ταλούμη το δάσκαλο γραμματέα, το Θανάση Μαυράκο ταμία, που πήγε στη Θεσσαλονίκη για να αγοράσει τις σωλήνες, να τις φορτώσει στο πλοίο και να τις φέρει στους Μύλους Αργολίδας, όπου τις μεταφόρτωσε στο τραίνο για να τις πάρουν τα κάρα από το σταθμό της Μεγαλόπολης και να τις φέρουν στο χωριό. Τις σωλήνες τις είχε εντοπίσει σε συμμαχικό στρατόπεδο ο συμπατριώτης μας εκεί, αρχίατρος Δημήτριος Αναγνωστόπουλος(ο γιατρός Δημ. Αναγνωστόπουλος είναι αυτός που οργάνωσε στη Θεσσαλονίκη το πρώτο στρατιωτικό νοσοκομείο σημερινό 424 ΓΣΝ). Δεν παραλείπουμε τιμές και με σεβασμό μνημονεύουμε όλους τους συμπατριώτες μας, που έφεραν αυτό το αγαθό στο τόπο μας. Αφήνουμε στη λήθη της λησμονιάς, εκείνους που αντιτάχτηκαν στο έργο, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο, όταν το έργο είχε σχεδόν ολοκληρωθεί και το νερό χυνόταν γάργαρο και καθαρό στο ρέμα, πίσω από το τυροκομείο, να μηνύσουν τον Πρόεδρο, ότι οι σωλήνες που έφερναν το νερό ήταν σκουριασμένες και θα έπιανε τους κατοίκους τύφος, στο δικαστήριο που έγινε ο Πρόεδρος Χαράλαμπος Ταλουμης έδωσε την ιστορική απάντηση, κύριε πρόεδρε εμείς το νερό το φέραμε, για να ποτίζουμε τα ζωντανά μας, για να πίνουμε έχουμε τα πηγάδια μας που πίνουμε τόσα χρόνια, γελώντας ο ειρηνοδίκης, λέει αθώος ο πρόεδρος.
Το 1972 έγραψε στο βιβλίο του, ο Γεώργιος Παπαντωνίου, που είχε γεννηθεί το 1904 και έζησε τα γεγονότα και τις αγωνίες από κοντά γράφοντας λεπτομέρειες για το έργο, ο Μακαρίτης Ιωάννης Αναγνωστόπουλος που είχε γεννηθεί το 1912, αρθρογράφησε λεπτομερώς για το μεγάλο έργο των προγόνων μας στη εφημερίδα του χωριού, με τίτλο έτσι ξεδίψασε το Μουλάτσι. Όπως προανέφερα πολλές πληροφορίες μας έδωσε, προφορικά ο αείμνηστος Γιάννης Χαρ. Λυκογιάννης και άλλοι ηλικιωμένοι συμπατριώτες μας.
Όλοι γνωρίζουμε πλέον για την τρόπο εκτέλεσης του έργου, θέλω να σταθώ σε ένα γεγονός που αναφέρετε και στο βιβλίο του Γ. Παπαντωνίου, όταν οι προγονοί μας αποκάλυψαν πετώντας πολλά κυβικά πέτρες, το σημείο που ανέβλυζε το νερό στη ρίζα ενός βράχου στο Κακόρεμα στη θέση «Ιτιά ή Ετιά», εμφανίστηκε ένας κάτοικος Στεμνίτσας ονόματι Σπαρτής που ισχυρίστηκε ότι το σημείο της πηγής, στη ρίζα του βράχου, είναι ιδιοκτησίας του και εμπόδισε την συνέχεια των εργασιών, γράφει ο Γ. Παπαντωνίου, ότι οι εργασίες σταμάτησαν και εκλήθησαν προσωρινά μέτρα, εκεί τελικά κάμφθηκαν οι αιτιάσεις του Σπαρτή, τον οποίο έπεισε και η άποψη του προέδρου της κοινότητας Στεμνίτσας, να δοθεί ελευθερία στις εργασίες συνέχισης του έργου και να πάρουμε το νερό, από ότι να χύνετε στο ρέμα, άλλωστε έξι χρόνια νωρίτερα ως το 1914, χρονιά που δημιουργήθηκαν οι κοινότητες, ήμαστε όλοι δημότες του Δήμου Τρικολώνων.
Τότε συμφωνήθηκε πως όταν το υδραγωγείο φτάσει στον Άγιο Θανάση, θα δώσει η κοινότητα Μουλατσίου στην κοινότητα Στεμνίτσας ποσότητα νερού 10 οκάδων ανά πρώτο λεπτό της ώρας και να μεταφερθεί με σωλήνες στη θέση ξεροπήγαδα και να χύνετε αδιάκοπα, πράγμα που έγινε.
Ταυτόχρονα με την έλευση του νερού στην είσοδο του χωρίο εκεί πίσω από το τυροκομείο στο ρέμα, άλλη μια βρύση ξεδίψασε τους Στεμιτσιωτες και τα ζωντανά τους που αράδιζαν καθημερινά στα αμπέλια τους στο «Βιδώνη»,αλλά και τους συνοικισμούς που είχαν δημιουργήσει στην περιοχή, όπως τα πάνω Καλύβια τα Χιναίικα ακόμη και στα Καλυβάκια, το σπουδαιότερο ήταν που απηλλάγησαν από τη μεταφορά τόνων νερού τις εποχές που ράντιζαν τα αμπέλια, η βρύση αυτή ήταν χρυσάφι για την άνυδρη περιοχή του Βιδωνιού και τους ξωμάχους της Στεμνίτσας, για πενήντα χρόνια από το 1922 μέχρι το 1971 που ήρθε το νερό από την πηγή Σαββαλα και υδροδότησε όλα τα χωριά.
Μια νέα πραγματικότητα δημιουργήθηκε στο τόπο μας με το νερό να τρέχει άφθονο και καθαρό, ενθουσιασμένοι όλοι, ικανοποιημένοι και οι Στεμιτσιώτες με τη βρύση στα Ξεροπήγαδα, ευχαριστημένος ο Πρόεδρος Χαράλαμπος Ταλούμης ο οποίος διατηρούσε φιλία με τον πρόεδρο της Στεμνίτσας Σωκράτη Φατούρο, ήθελε να ξεκινήσουν νέες εργασίες και να φέρουν κι άλλο νερό από το κεφαλάρι του Σαββαλά, για να εχουν περισσότερο νερό στο χωριό και στα ξεροπήγαδα.Να σημειώσω ότι το κεφαλάρι του Σαββαλα είναι εκείνο του αξιοποιήθηκε το 1970 και έδωσε νερό σε 17 χωριά.
Από την αρχή του έργου και μόλις συνδέθηκαν οι πρώτες σωλήνες από τους αυτοδίδακτους τεχνίτες συμπατριώτες μας το νερό ερχόταν όλο και πιο κοντά, έτσι κατά τη διάρκεια την διάνοιξης της τάφρου είχαν το νερό κοντά τους και ξεδιψούσαν ευχαριστημένοι.
Για την οικονομική ενίσχυση ιδρύθηκε ο σύλλογος « στο καταστατικό προέβλεπε την καταβολή 400 δραχμών από κάθε οικογένεια του Χωριού, οποίος δεν είχε τη δυνατότητα το πόσο αυτό το κατέβαλε εργαζόμενος στο έργο, ο σύλλογος της Αμερικής έστειλε χρήματα και με δάνειο που έλαβε η κοινότητα συγκεντρώθηκε πόσο 57000 δραχμών που έδωσε την ευχέρεια να αγοραστούν οι σωλήνες και να πληρωθεί η μεταφορά τους στο Χωριό.
Ο σύλλογος αυτός που εγκρίθηκε από το πρωτοδικείο Τρίπολης με αριθμό 224/29-6-1921.
Είχε Διοικητικό συμβούλιο τους
Χαράλαμπος Ταλούμης του Ιωάννη Πρόεδρος
Βασίλειος Ταλούμης του Γεωργίου Γραμματέας
Αθανάσιος Μαυρακος του Ευθυμίου Ταμίας
Γεώργιος Μπαρμπαλιας του Θεοδώρου Σύμβουλος
Δημήτριος Αναγνωστόπουλος του Ιωάννη Σύμβουλος
Πάνος Μπαρμπαλιάς του Δημήτριου Σύμβουλος
Παναγιώτης Γεωργαντας του Γεωργίου Σύμβουλος
Παναγιώτης Μπαρουτσας του Γεωργίου Σύμβουλος
Ανδρέας Καλλιαννιωτης του Αναστασίου Σύμβουλος
Αντώνης Κονιαρης του Νικολάου Σύμβουλος
Παναγιώτης Παπαβασιλοπουλος του Δημητρίου Σύμβουλος
Εξελεγκτική επιτροπή
Ιωάννης Θ. Ι. Κόνιαρης
Ιωάννης Μπαρμπαλιάς του Δημήτριου Ιερεύς
Δαμοκλής Νικολόπουλος του Νικολάου
Τριάντα χρόνια μετά, το 1952 ο Μέγας Ευεργέτης του Χωριού μας Γιάννης Μαυράκος και ενθουσιασμένος με το θαύμα που είχαν κάνει τα χέρια των κάτοικων του χωριού του, χρηματοδοτεί την κατασκευή σύγχρονης και περικαλλούς δεξαμενής 140 κυβικών μέτρων, η κατασκευή της οποίας ολοκληρώθηκε το 1955 με καινούργιο δίκτυο από τη θέση της δεξαμενής μέχρι τον Αγιολιά, είναι δε τέτοιας ποιότητας αυτές οι σωλήνες στο τμήμα αυτό που από κατασκευής μέχρι σήμερα που μόνο μια φορά έχει παρουσιαστεί μια μικρή βλάβη -διαρροή.
Το 1963 γίνετε αντικατάσταση του δικτύου του υδραγωγείου από τις αμυγδαλιές στο κτήμα του Καλομοίρη μέχρι τη Δεξαμενή, ο 1970 εμπλουτίζετε η δεξαμενή με παροχή νερού από το υδραγωγείο Σαββαλά, το 1971 που υδροδοτηθήκαν τα Άνω Καλύβια διακόπηκε η παραχώρηση των 10 οκάδων ανά λεπτό της ώρα που εδιδετο για 50 χρόνια στα ξεροπήγαδα. Το 1974-75 αντικαταστάθηκε όλο το εσωτερικό δίκτυο με καινούργιες σωλήνες. Στα εκατό χρόνια όλα ανεξαιρέτως τα κοινοτικά συμβούλια συντηρούσαν με μεγάλη επιμέλεια το ζωτικό αυτό έργο.
Το 2009 έγινε μεγάλη κατολίσθηση που κατέστρεψε το δίκτυο στο σημείο της υδροληψίας στο Κακόρεμα, ο Δήμαρχος Γεώργιος Μπαρούτσας και οι δημοτικοί σύμβουλοι από το Ελληνικό, Βασίλειος Χαρ. Κουρουνιώτης, Χαράλαμπος Ανδ. Μπαρμπαλιάς, μαζί με τον πρόεδρο του τοπικού συμβούλιου Αργύρη Ηλ. Ανδριανό, πήγαν αμέσως στο σημείο διαπίστωσαν την ζημία και εισηγήθηκαν στο Δημοτικό συμβούλιο, τότε ο δήμος Τρικολώνων δημοπράτησε έργα ύψους 170.000 ευρώ, για την αποκατάσταση της ζημιάς, την αντικατάσταση του δικτύου σε μήκος 1500 μέτρων, την κατασκευή τοίχων προστασίας της πηγής από κατολισθήσεις, καθώς και διευθέτηση της κοίτης του Κακορέματος ώστε να μην διαβρώνει το έδαφος, ειδικά μηχανήματα και ο τολμηρός και άξιος τεχνίτης, Δημήτρης Τράκας από την Τρίπολη αποκατέστησε την σοβαρή βλάβη.
Με αυτό τον τρόπο ο Δήμος Τρικολώνων παρέδωσε με αξιοπιστία κατασκευής το σημαντικό αυτό έργο στις επόμενες γενιές.
Για τα εκατό χρόνια από την υδροδότηση του Χωριού μας δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι
Όταν το Χωρίο μας είχε υδραγωγείο με πεντακάθαρο νερό, πολλές μεγάλες πόλεις έπιναν νερό από τα πηγάδια !
Αιωνία ευγνωμοσύνη σε όλους Εκείνους που έβαλαν ψύχη και δύναμη για επίτευξη αυτού του ζωτικού έργου του χωριού μας.
